Na primeira escena aparecen dous aparatos, un é unha pantalla de televesión e o outro é un robot dotado dunha cara humana, a cal carece de beleza. Ésta ao ver o estereotipo que se mostra na televesión, comeza a imitalo, seguramente por desexo.
Pouco a pouco o rostro do robot vaise parecendo ao da televisión, mais nunca consegue acadalo totalmente xa que ambos aparatos rompen. Por iso, a imaxe da televisión rota quere darnos a entender que, sen alguén que vexa eses modelos de estética tan artificiais, a televisión sería inútil e non funcionaría, porque se houbese xente de pouca beleza dentro dela, poucos serían os espectadores.
A última televisión que se ve intenta darnos a entender que, xa que dentro dela se ve a alguén imitando a outra televisión, nos somos como o propio robot, estamos a facer o mesmo, imitando estes modelos de beleza.
Deste xeito deberiamos comprender a moralexa do vídeo: os ideais de estética implantados no mundo da comunicación son "irreais", produto moitas veces de operacións (exemplo disto é o vídeo).
No hay comentarios:
Publicar un comentario